Żegnamy Przyjaciela Szkoły

Ksiądz Bronek 

Czekaliśmy na Niego. Kiedy odwiedzał szkołę, kiedy wchodził do kościoła, kiedy zapalał światełko w konfesjonale, kiedy świętowaliśmy jubileusze, obchodziliśmy Boże Narodzenie… Spotkania były upragnione i intensywne, bo zawsze w końcu padało zdanie: „to wy sobie tu siedźcie, a ja muszę iść”. Ale przedtem był obowiązkowy kawał, uśmiech skierowany niby to do wszystkich, ale tak naprawdę do każdego, uścisk dłoni, chwila tylko dla kogoś obok. To było ważne – Ksiądz Bronisław był człowiekiem, który zauważał ludzi. Brał sobie do serca nasze sprawy, żył w pogotowiu, o każdej porze można było poprosić o pomoc, nie odmawiał jej stroskanym, smutnym, biednym. Bawił się z nami wesoło, a już za chwilę szedł do ludzkich kłopotów i tam zostawał tak długo, jak trzeba było. Jego słynne „uśmiecham się” zostanie w naszej dobrej pamięci o Nim. No i jeszcze „dziecko”! Bez względu na wiek interlokutora - zawsze „dziecko”. Od razu czuło się serdeczną więź i słuchało jak ojca. Prawie każdy z nas związanych z Dziesiątką może powiedzieć to, co usłyszeliśmy na wieść o Jego śmierci od jednej z nauczycielek: „gdyby nie Ksiądz Proboszcz, moje życie byłoby zupełnie inne”. Zmieniał nas w lepszych ludzi, to pewne. I pokazywał, że życie nie jest takie złe! Z tego spadku po Najlepszym Proboszczu będziemy korzystać jeszcze długo.